ಕನಸು - ಜೀವನ

✍🏻ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್, ಮಂಗಳೂರು 

ದೂರದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದೇನೋ ನನ್ನನು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳಿ, ನೀರು ತನ್ನಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ತುಂಬಾ ಗಲಿಬಿಲಿ ಆದ ಹಾಗೆ, ಹೆದರಿದ ಹಾಗೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ. ಆದರೆ ಏನೂ ನಿರುತ್ಸಾಹ, ಏನೋ ಬಲಹೀನತೆ. ಕೈಕಾಲು ಎಲ್ಲಿದೆ ಅಂತ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣುಗಳು ತೆರೆಯುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದೆ....

***

ನನ್ನ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ನರ್ಸುಗಳ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಸೂಜಿ, ಮಾತ್ರೆಗಳು, ನರ್ಸು ಟ್ರೇಗಳ ಸದ್ದು  ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಣ್ತೆರೆದು ನೋಡಿದರೆ, ಸುತ್ತಲೂ ಬಿಳಿ ಬಟ್ಟೆ, ಬಿಳಿ ಪೈಂಟು ಮಾಡಿದ ಗೋಡೆಗಳು, ಬಿಳಿ ಫ್ಯಾನು. ನೋಡಿದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ನಾನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ. ನನ್ನವರು ಅಂತ ಯಾರೂ ಕಾಣಿಸ್ಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕಣ್ತೆರೆದು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನರ್ಸಮ್ಮನಿಗೆ ನಾನು ಕಣ್ತೆರೆದದ್ದು ಕಂಡಿತು. ಆ ಕೂಡಲೇ ನನ್ನನ್ನು ಕೂರಿಸಿ ಬೇಕಾದ ಟೆಸ್ಟುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದಳು. "ಹೇಗಿದ್ದೀರಾ ಈವಾಗ? ಡಾಕ್ಟ್ರನ್ನು ಕರೆದಿದ್ದೇನೆ, ಬಂದು ನೋಡಿಬಿಟ್ಟು ಮಾತಾಡಿಸ್ತಾರೆ." ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಲು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಮಾತಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ, "ನಂಗೆ ಏನಾಗಿದೆ?" ಅಂತ ಕೇಳಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ನನ್ನವರಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಡಿದೆ. "ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು 5 ದಿನಗಳೇ ಆಗಿದೆ. ಡಾಕ್ಟ್ರು ಬಂದು ನಿಮ್ಮತ್ರ ಮಾತಾಡ್ತಾರೆ." ಅಂತ ಹೇಳಿ ನರ್ಸಮ್ಮ ಹೊರಗಡೆ ಹೋದಳು. ನನ್ನವರು ಅಂತ ಯಾರೂ ಕಾಣದೆ ಇರುವಾಗ, ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ನೋಡಿದೆ. ಹೊರಗೆ ಮರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಕ್ಷಿ ತನ್ನ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಆಹಾರ ಉಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ, ನಾನು ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರ ನೆನಪಾಗಿ, ನೆನಪಿನ ಲೋಕಕ್ಕೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಜಾರಿದೆ. 

***

75 ವರ್ಷದ ಹಿರಿಯನಾದ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಅನುಭವ ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ. 27 ಜನರಿರುವ ಮನೆತನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಮೂರನೆಯ ಸಂತಾನವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದವನು. ಸಂಖ್ಯೆ ಹೇಳುವಂತೆ ಮನೆಯವರಿಗೆ ನಾನು ಹದಿಹರೆಯಕ್ಕೆ ಬರುವ ತನಕ ಬೇಕಾಗಿದ್ದವನಾಗಿದ್ದರೂ, ನನ್ನ ಅಣ್ಣನವರಿಗೆ ಮದುವೆ  ಅಂತ ಆದ ಬಳಿಕ ನಾನು ಬೇಡವಾದವನಾದೆ. ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ತುಂಬಾ ಅಪರೂಪದ ಜೋಡಿ. ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಅಂತರವಿದ್ದರೂ, ಜೀವನ ನಡೆಸುವ ಕಲೆ, ಅನ್ಯೋನ್ಯತೆ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯಬೇಕಾದದ್ದು. 12 ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆತ್ತು ಸಾಕಿ ಸಲುಹಿ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿದ್ಯೆ, ಭವಿಷ್ಯತ್ತು ನೀಡಿ, ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಅಂದರೆ ನನ್ನ ತಂಗಿಯಂದಿರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನೆತನದವರಿಗೆ ಮದುವೆ  ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟು, ಒಳ್ಳೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಿಭಾಯಿಸಿದವರು ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರು.  ವಿದ್ಯೆಗಾಗಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಲು ದುಡ್ಡಿನ ಕೊರತೆಯಿದ್ದ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಅಣ್ಣಂದಿರು ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲೇ ಹೋಟೆಲ್ ವ್ಯವಹಾರ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ನಾನು ದಿನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಊರಿನ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಅಟೆಂಡರ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಸಂಜೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದು ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ. ಹಾಗೆ ಓದು ಮುಗಿಸಿ, ಸರಕಾರಿ ನೌಕರಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡೆ. ಅಣ್ಣಂದಿರ ಮದುವೆ  ಆದ ಮೇಲೆ, ನನಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಲೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಹಾಗೆ ನಂಗೆ ಮದುವೆ  ಆದ ಮೇಲೆ, ಹಿರಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯಣ್ಣ ನಿಂತು ನಾವೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮಂದಿರು ಬೇರೆಬೇರೆ ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಟುಂಬದ ಪೂಜಾಕಾರ್ಯಗಳ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಭೇಟಿ ಆಗತೊಡಗಿದೆವು. ಹೀಗೆ ಜೀವನ ಕಳೆದು, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಮಕ್ಕಳು ಮರಿಗಳಾಗಿ, ಅವರ ಮದುವೆಯೂ ನಡೆದು, ಇಂದು ಎಲ್ಲ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯ ಜೀವಗಳು ಮಾತ್ರ ಇದ್ದೆವು. ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮನೆತನದ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಕಡಿಮೆ. ತಮ್ಮ ಜೀವನ, ತಮ್ಮ ಕೆರಿಯರ್ ಅಂದುಕೊಂಡು ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಇರಲಿ. ಅವರವರ ಆಸೆಗೆ ತಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಜೀವನ ನಡೆಸಲಿ ಎಂದು ನಾವೂ ಏನೂ ಅನ್ನಲಿಲ್ಲ. ನೋಡುನೋಡುತ್ತಾ ನನ್ನ ಅಣ್ಣಂದಿರು, ಅತ್ತಿಗೆಯರು ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದರು. ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ನೀಲಾ ಕೂಡಾ ಮಕ್ಕಳು ದೂರ ಆಗಿದ್ದನ್ನು ನೆನೆದು ಕೊರಗಿ ಕೊರಗಿ ನನ್ನಿಂದ ದೂರ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ಈಗ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. 

ಹೀಗೆ ನೆನಪಿನ ಮಹಾಸಾಗರದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನೀಲಾ ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳು ಕಿವಿಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದವು - "ನೋಡಿ ರೀ, ನೀವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಂತ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ. ಆದರೆ, ಇವತ್ತು ಆ ಮಕ್ಕಳು, ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿದ್ದಾರೆ. ಈವಾಗಲೂ ಕಾಲ ಮಿಂಚಿಲ್ಲ. ಅವರನ್ನು ಬರಲು ಹೇಳೋಣ."

ಅಂದ ಹಾಗೆ, ನನಗೆ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು. ದೊಡ್ಡವಳು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ನೀಲಿಮಾ. ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹೆಸರು "ನೀಲಾ" ದಿಂದ ನೀಲಿ ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು "ರಾಮಾ"ದಿಂದ "ಮಾ" ಸೇರಿಸಿ ನೀಲಿಮಾ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ಚಿಕ್ಕವನು ನೀಲೇಶ. ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಾಕಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ವಿದ್ಯೆ  ದೊರಕಿಸಿ ಕೊಟ್ಟೆವು. ನೀಲಿಮಾ ಡಾಕ್ಟರಾಗಿ, ಅವಳ ಜೊತೆ ಕಲಿತ ಸಂದೇಶನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ನಮಗೆ ಗೊತ್ಹಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಮದುವೆಯಾದಳು. ಆ ನಂತರ, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಳು. ನನ್ನ ಮಗ ನೀಲೇಶ, ನಾವು ನೋಡಿದ ಹೆಣ್ಣನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾದರೂ ಕೂಡಾ, ಮದುವೆಯಾದ ಮರುಕ್ಷಣ ನಮ್ಮನ್ನು ದೂರ ಮಾಡಿದ. ಈಗ ಸುಮಾರು 10 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಾವು ಒಂಟಿಯಾಗೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಕಳೆದ ವರ್ಷ, ಮಕ್ಕಳು ಬಾರದ ಕೊರಗಿನಿಂದ ನೀಲಾ ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದಳು. 

ಇಷ್ಟು ನೆನಪಾಗುತ್ತಲೇ, ನರ್ಸಮ್ಮ ಬಂದು ಏನೋ ಒಂದು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಚುಚ್ಚಿದಳು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಗಿ, ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದೆ. 

***

ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ದಟ್ಟವಾದ ಕಾಡು.  ಕತ್ತಲು ಕವಿದಿದೆ. ಒಂದಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಖರವಾದ ಬೆಳಕೊಂದು ಬೀರುತ್ತಿದೆ.  ಆ ಬೆಳಕು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನೋಡಿದರೆ ಅಲ್ಲೇನೋ ಹೊಳೆಯುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ನಾನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅದರ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿನಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೋ ತಟ್ಟಿದಂತಾಯಿತು. ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ನೀಲಾ. "ರೀ, ಬನ್ನಿ ನನ್ನ ಜೊತೆ. ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದು ಬೇಸರವಾಗುತ್ತಿದೆ." ಅಂತ ಹೇಳಿದಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಈಚೆಯಿಂದ "ಡಾಕ್ಟರ್, ಡಾಕ್ಟರ್, ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿ" ಅನ್ನುವ ಸಡ್ಡು ದೂರದಿಂದ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ನನ್ನನ್ನು ನೀಲಾ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದಂತಾಯಿತು.... ಎಲ್ಲವೂ ಮೌನವಾಯಿತು. ಬೆಳಕೂ ದೂರ ಆಯ್ತು. ಮತ್ತೆ ನಿಶ್ಶಬ್ಧ ಆವರಿಸಿತು... 

ಕಣ್ತೆರೆದಾಗ ಸುತ್ತಲೂ ಬೆಳಕು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಿವಿಗೆ ನನ್ನ ಎದೆಬಡಿತ ಪರಿಶೀಲಿಸುವ ಮಷೀನಿನ ಬೀಪ್ ಸದ್ದು  ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಐಸಿಯುನಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದು ಖಚಿತವಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನರ್ಸಮ್ಮ ಬಂದು, ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ಕರೆ ತಂದಳು. ಹಾಗೆ ಚೆಕ್ ಮಾಡಿದ ಡಾಕ್ಟ್ರು, ನನ್ನನ್ನು ವಾರ್ಡಿಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಮಾಡಲು ತಿಳಿಸಿದರು. ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ನಿಶ್ಶಕ್ತಿಯಿಂದಾಗಿ ಮಾತು ಗಂಟಲಲ್ಲೇ ಉಳಿಯಿತು. ಹೇಗೋ ವಾರ್ಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಮನೆಯವರ ಸುದ್ದಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಶಕ್ತಿ ಬಂದಮೇಲೆ, ನರ್ಸಮ್ಮನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದೆ: "ನನಗೆ ಏನಾಗಿದೆ? ಯಾರು ನನ್ನನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆತಂದರು?". "ತಾತ, ನಿಮಗೆ ಹಾರ್ಟ್ ಅಟ್ಯಾಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ, ರಕ್ತ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿ, ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನರಾಗಿದ್ರಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆತಂದಾಗ ನಿಮಗೆ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹರೀಶ ಅನ್ನುವವರು ಕರೆತಂದರು" ಅಂತ ಹೇಳಿದಳು. ಹರೀಶ ಅನ್ನುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳು 10 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಗೆ ಜಾರಿತು.

***

ಮನೆ ತುಂಬಾ ಸಡಗರ ಸಂಭ್ರಮ. ಯಾಕೆ ಅಂತೀರಾ? ಆ ದಿನ ನನ್ನ ಮಗ ನೀಲೇಶನ ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭ. ನೀಲಿಮಾ ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಉಳಿದಿದ್ದರೂ, ತಮ್ಮನ ಮದುವೆ  ಅಂತ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳನ್ನೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಳು. ಬೇಸರವೆಷ್ಟೇ  ಇದ್ದರೂ, ಪುಟ್ಟ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಏನೋ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಅವಳನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿದೆವು. ಮದುವೆ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ಓಡಾಡಿ, ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳೆಲ್ಲ ಕಳೆಯಿತು ಅಂತ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಕೂತಿದ್ರೆ, ಮಗಳು ನೀಲಿಮಾ ಬಂದು, " ಅಪ್ಪಾ, ಈಗ ನೀಲೇಶನ ಮದುವೆಯೂ ಮುಗಿಯಿತು. ಇನ್ನು ನನಗೆ ನನ್ನ ಜೀವನ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮ ಆಸ್ತಿ ಪಾಲು ಬೇಕು. ನಾಳೆ ದಿನ ನಾನೂ ನೀಲೇಶನೂ ಜಗಳ ಆದಿ ದೂರ ಆಗಬಾರದೆಂದರೆ, ಈವಾಗಲೇ, ಆಸ್ತಿ ಪಾಲು ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಪಾಲು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡಿ." ಅಂದಳು. ತುಂಬಿದ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದ ನಾನು, ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಬದುಕಿದ್ದ ತನಕ ಆಸ್ತಿ ಪಾಲು ಅಂತ ಮಾತನಾಡಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗಿನ ಮಕ್ಕಳ ಚಿಂತನೆ ನೋಡಿ ಅಲ್ಲೇ ಎದೆಗೆ ಚೂರಿ ಇರಿದಂತಾಯಿತು. ಸತಿ ಆಯ್ತು ಅಂದುಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪಾಲು ಮಾಡಿ ನನ್ನ, ನೀಲಾಳ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಅಡಿ ಜಾಗ ಮಾತ್ರ ಇರಿಸಿ, ಉಳಿದದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಕ್ಕ ಹೆಸರಿಗೆ ಮಾಡಿ ಕೈ ತೊಳೆದುಕೊಂಡೆ. ಆಸ್ತಿ ಪಾಲು ದೊರೆತದ್ದೇ  ತಡ, ಮಕ್ಕಳಿಬ್ಬರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬಿಟ್ಟು, ದೂರ ಸಾರಿದರು. ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅಂತ ಆಗಿ, ಈಗ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮಾತನಾಡುವುದೂ ಕಡಿಮೆ ಆಯ್ತು. ಹಾಗೆ ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದು, ಮಕ್ಕಳು ದೂರ ಆದ ಕೊರಗಿನಲ್ಲಿ ಅತ್ತು ಅತ್ತು, ನನ್ನ ನೀಲಾ ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದಳು. ಈ ಸಂದರ್ಭಗಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಅಂಚಿಂದ ಹನಿ ನೀರು ಹರಿಯಿತು. 

ಆಗ ಅವಳ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಲೂ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು, ನನ್ನ ಕುಟುಂಬದವರೆಲ್ಲರೂ ಕರೆದರೂ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡರು. ಈ ಬೇಸರದ ನಡುವೆ, ಮಗನಂತೆ ನನ್ನ ನೀಲಾಳ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದ್ದು, ನನ್ನ ಅಣ್ಣನ ಮಗ ಹರೀಶ. ಅಂದಿನಿಂದ ನನ್ನ ಪ್ರತಿದಿನ ಬಂದು ಮಾತಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವನು ಹರೀಶನೇ. ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಮನಸ್ಸು ಅವನದ್ದು. ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಅಂದರೆ ಅಪ್ಪನಷ್ಟೇ ಗೌರವ ಪ್ರೀತಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ನನ್ನ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಎಲ್ಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ, ಯಾವುದೇ ಉದಾಸೀನ ಅಥವಾ ಬೇಸರವಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಪ್ರೀತಿ ಕಂಡು ನಾನೇ ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೆ. ಸ್ವಂತ ಮಕ್ಕಳೇ ತೋರಿಸದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವನು ನನಗೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅದೂ ಯಾವುದೇ ಸ್ವಾರ್ಥ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೆ. ಅವನು ಬಂದು ಹೋಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಇವತ್ತು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ ನನ್ನ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಹೀಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹಾಗೆಯೇ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದೆ. 

***

 

 

ಆವಾಗಲೇ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದ ನೀಲಾ ನನ್ನನ್ನು ಬೆಳಕಿನ ಕಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸಂಭ್ರಮ, ಏನೋ ಪ್ರಶಾಂತತೆ. ಅಲ್ಲೇ ಇರೋಣ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ. ದೂರದಲ್ಲಿ "ಡಾಕ್ಟರ್, ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿ" ಅನ್ನುವ ಧ್ವನಿ. ಆದರೆ ಆ ಧ್ವನಿ ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತಾ, ನನ್ನನ್ನು ಬೆಳಕಿನೆಡೆಗೆ ನೀಲಾ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ . ಆ ಬೆಳಕು "ರಾಮಾ, ಬಾ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಸೇರು." ಅಂತ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ನೀಲಿಮಾ ಆ ಬೆಳಕಿನ ನಡುವೆ ನಿಂತು ನನ್ನ ಕಡೆ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಹತ್ತಿರ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನನ್ನ ಅಣ್ಣಂದಿರು, ಅತ್ತಿಗೆಯರು ಎಲ್ಲರೂ ಕಂಡರೂ. ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಕಡೆ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರಿ ಬಾ ಎಂಬಂತೆ ಕೈ ಚಾಚಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಬೆಳಕು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸತೊಡಗಿತು. ಆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ನಾನು ಏನೋ ಒಂದು ರೀತಿ ಸಂತೋಷ, ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಆಲೋಚನೆ ನನಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಮಂದಹಾಸ ತಾನಾಗಿಯೇ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾಡಿತು. 

ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿಶ್ಯಬ್ದ ಪಾತಾಳದಂತೆ ಒಡಲೊಳಗಿನ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ತುಂಬಿತ್ತು. ಆ ಬೆಳಕು ದೈವತ್ವದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ನನಗೆ ಭಯವೂ ಇಲ್ಲ, ತೊಂದರೆಗೊಳಗಾದ ಆತ್ಮವೂ ಅಲ್ಲ. ಈ ಲೋಕದ ಗೊಂದಲ, ಮಕ್ಕಳ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ, ನೋವು, ನಿರಾಸೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ದೂರವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ – ನೋವುಗಳು ಎಷ್ಟು ದೂರವಿತ್ತು! ಕೇವಲ ಒಂದು ನಗು, ನೆನಪು, ಪ್ರೀತಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿದ್ದವು.

ನನ್ನ ತಾಳ್ಮೆ, ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ, ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರು - ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕಾಣದಂತೆ ಮಾಯವಾಗಿದ್ದವು. ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ನಾನು ಮತ್ತೊಂದು ಮನೆ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೀಲಾ, ನನ್ನ ಅಣ್ಣಂದಿರು, ಎಲ್ಲರೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ, ಸಂತೋಷದಿಂದ  ನನ್ನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದೊಂದು ಕನಸು ಇರಬಹುದು. ಇಲ್ಲವಾದರೂ, ಇದು ನನಗೆ ಜೀವನ. ನನ್ನ “ಕನಸು - ಜೀವನ”.

***

 

✍🏻 Deepalaxmi Bhat
Mangaluru 

ಹುಣಸೆ ಮರದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ - ಒಂದು ಸತ್ಯಗಾಥೆ

✍🏻*ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್*, ಮಂಗಳೂರು

 

ತುಂಬಾ ವರ್ಷಗಳ ಮೇಲಾಯ್ತು ನಾನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು. ಇದು ನನ್ನ ಊರು. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನನ್ನ ಸವಣೂರು. ನಾವು ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ. ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಓದು ಬರಹಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯ ಕಮ್ಮಿ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಮೇಲ್ದರ್ಜೆಯ ಕಲಿಕೆಗಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದವ, ಓದು ಮುಗಿಸಿ ಅಲ್ಲೇ ಕೆಲಸ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು, ಹಾಯಾಗಿ ಅಲ್ಲೇ ಸಂಸಾರ ಹೂಡಿದೆ. ನನಗೋ, ಊರಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ಊರಿಗೆ ಬರುವ ಗೋಜೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಬೀದಿ ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಹೊಸದಾಗಿ ಅಟ್ಟಿಹಾಕಿದ ಧೂಳಿನ ಮೇಲೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತು ಬಿಟ್ಟವು. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೂಡ ಈ  ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿಯೇ ಇವೆ. 

ನನ್ನ ಹೆಸರು ರಾಜ. ನಾನು ಪದವಿ ಗಳಿಸಲೆಂದು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋದವ. ಅಲ್ಲೇ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಂಪೆನಿಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿ ಅಲ್ಲೇ ಜೀವನದ ಬೇರೂರಿದ್ದರೂ, ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಸದಾ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ಸಲ, ನಾನು ಊರಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಕೇವಲ ನೆನಪುಗಳಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಒಂದು ತೀವ್ರ ಆಕರ್ಷಣೆ, ಒಂದು ರಹಸ್ಯ ಪರಿಹರಿಸುವ ಸಂಕಲ್ಪ. ನನ್ನ ಕಾಲುಗಳು ಸವಣೂರಿನ ಹಳೆಯ ದಾರಿಗಳ ಮೇಲೆ ಸಾಗಿದಂತೆ, ನಾನು ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹಚ್ಚಿಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನು ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಹಳೆಯ ದಾರಿಗಳತ್ತ, ದೊಡ್ಡ ಹುಣಸೆ ಮರದ ಕಡೆಗೆ, ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆಲೆಮೂಡಿದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಆ ಮಂಗಳವಾರದ ಸಂಜೆ,ದೊಡ್ಡ ಹುಣಸೆ ಮರದ ಬಳಿ ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಅದು ಕೇವಲ ಮರವಲ್ಲ; ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹಂಚುವ ಜೀವಂತ ಸಾಕ್ಷಿ. ನಾನು ಹುಣಸೆ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ನಿಂತು ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾಗ, “ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಏನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೀನೋ?” ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ, ಹೇಮಂತನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಹೇಮಂತ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯ. ನನ್ನ ಹಳೆಮನೆಯ ನೆರೆಮನೆಯ ರೈತ ಶಿವಣ್ಣನ ಮಗ. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಂತು, “ರಾಜ, ನೀನು ಊರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ್ದೀಯ ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನೀನು ಈ ಮರದ ಬಳಿ ನಿಂತಿದ್ದೀಯ ಅನ್ನೋದು ಅಷ್ಟೇ ಕಾಕತಾಳೀಯ!” ಎಂದು ನಗುತ್ತಲೇ ಹೇಳಿದ.

ನಾನು ಹುಣಸೆ ಮರದ ತಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೆ. “ಈ ಮರದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ದಿನ ನಾವು ಆಟವಾಡಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಬೇಸರ ಎಲ್ಲವೂ ಅಡಗಿ ಹೋಗಿ ಬದುಕು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗ, ಹೇಮಂತ, ನೀನು ಹೇಳೋದು ಏನು? ಊರಿನಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯಾ? ಏನದು ಸ್ವಲ್ಪ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳು.” ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ.

ಹೇಮಂತ ತಕ್ಷಣ ಗಂಭೀರನಾದ. “ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಜಮೀನುಗಳ ದೊಡ್ಡ ಭಾಗ ಈಗ ಕಳ್ಳರ ಗುಂಪು ಮತ್ತು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಹಾವಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಗೋಪ್ಯ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ, ಗೋವುಗಳನ್ನು ಭಕ್ಷಿಸುವ ಜನರೂ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಊರಿನ ಜನರು ಭಯದಿಂದ ದಿಕ್ಕು ತೋಚದೆ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬುದು ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ, ಈ ಮರದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಗುಹೆಯ ಒಳಗೆ ನಾವು ಕೆಲವರು ಹೀಗೆ ಒಂದು ರಜೆಯ ಸಂಜೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲು ಯಾರಿಗೂ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆ ಗುಹೆಯ ಒಳಗಿನ ಪಠ್ಯಗಳು, ಶಿಲ್ಪಗಳು, ಮತ್ತು ಬೆಳಕಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಪ್ರಪಂಚ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥ ಕಲ್ಪಿಸಲು ನಮಗೆಲ್ಲ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ,” ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಹೇಮಂತನ ಮಾತು ಕೇಳಿ, ನನ್ನ ಕುತೂಹಲ ತೀವ್ರವಾಯಿತು. ನಾವು ಆ ದಿನವೇ ಆ ಗುಹೆಯತ್ತ ಹೋಗುವ ತೀರ್ಮಾನ ಕೈಗೊಂಡೆವು. ದೊಡ್ಡ ಹುಣಸೆ ಮರದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಗುಹೆಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಗಾಢವಾದ ಶಾಂತತೆಯಿತ್ತು. ಅದರೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುವಾಗ, ನನ್ನ ಮೊದಲ ಅನುಭವ ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರ. ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ವಾತಾವರಣದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ತಳದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಬ್ರಹ್ಮ ಲಿಪಿ ನನ್ನನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ಸೆಳೆದಿತ್ತು. ಹೇಮಂತ, ಈ ಲಿಪಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಪಠ್ಯವು ಬರೆದಿದ್ದ ಮಾತು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ದಿಕ್ಕು ತೋರಿಸಿತು:
"ನೀನು ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ನಿನ್ನ ಗತಿಯನ್ನು ಅರಿಯಬೇಕು. ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ಸೋಲಿಸಲು ದಾರಿ ಇದು."

ಆ ಶಿಲಾ ಲಿಪಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಗೊಂದಲ ಉಂಟುಮಾಡಿದರೂ, ನನಗೆ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳು ಇನ್ನೂ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಅಂತರಾಳಕ್ಕೂ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಸಂಬಂಧವಿರಬೇಕು ಎನಿಸಿತು. ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಗುಹೆಯ ಒಳಗಿನ ಶಿಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚರಿಸಲಾಗದ ಪ್ರಾಚೀನ ಲಿಪಿಗಳು ಗೋಚರವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಗೆ ಬಿದ್ದದ್ದು ಮಾತ್ರ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ. ಕಂಚಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಾಗಿದ್ದ ಆ ಸುಂದರವಾದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ  ಮೇಲೆ ಬ್ರಹ್ಮ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು:
"ನೀನು ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ಸೋಲಿಸಬೇಕಾದವನು."

ಆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ತೆರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆವು. ಹೇಮಂತನಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗದ ಕೆಲಸ ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸಿ ರೋಮಾಂಚನವಾಯಿತು. ತೆರೆದ ಆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಒಳಗೆ ಒಂದು ಹೊಳೆಯುವ ಖಡ್ಗ ಮತ್ತು ಗ್ರಂಥ ನನ್ನ ಜೀವನದ ದಿಕ್ಕು ಬದಲಾಯಿಸುವುದಾಗಿತ್ತು. ಈ ಸಾಧನಗಳು ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಖಡ್ಗ, ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕಿನಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತು ಆ ಗ್ರಂಥದ ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ  ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು:
"ನೀನು ಈ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆದು, ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ಸೋಲಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲವೇ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಈ  ಊರಿನಿಂದ ತಲೆಮರೆಸಬೇಕು."

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಹೆದರುವ ಜ್ವಾಲೆಗೂ, ಈ ಗ್ರಂಥದ ಸತ್ವಶಕ್ತಿಗೂ ನಡುವೆ ಒಂದು ಘರ್ಷಣೆ. ಆದರೂ, ನಾನು ಈ ಚಿನ್ನದ ಖಡ್ಗಯನ್ನು ಹಿಡಿಯಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಬೆನ್ನುಹುರಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಿ, ನಾನು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಖಡ್ಗಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದೆ. ಹೊಸ ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೊರಬಂದೆ. ಖಡ್ಗದ ಮೂಲಕ ನನಗೆ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿ ದೊರೆತಂತಾಗಿ ನನಗೆ ಊರಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ದೃಷ್ಟಾಂತವು ತೋರಿಸಿತು. ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಜನರು ಅನ್ಯಾಯದಿಂದ ಪೀಡಿತರಾಗಿದ್ದರು. ನಾನು ಹೇಮಂತ ಮತ್ತು ಊರಿನ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಮಾನ್ಯರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು, ನಾವು ಕಳ್ಳರು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಹಾಗೂ ಗೋಭಕ್ಷಕರನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ತಯಾರಾದೆವು. ಮೊದಲು ಊರಿನ ಜನರ ಭಯವನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ಅವರ ಮಧ್ಯೆ ನಿಂತು - "ನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ನೀವೆಲ್ಲರೂ ನಿಮ್ಮ ಭಯವನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕಬೇಕು," ಎಂದೆ. "ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಅಪಾರ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮರೆತುಬಿಡಬೇಡಿ. ಇದು ನಮ್ಮ ನಾಡು, ನಮ್ಮ ಹಕ್ಕು, ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮದು." ಧೈರ್ಯ ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಜನರು ನನ್ನ ಬೆಂಬಲದಲ್ಲಿ ಬಲವಾಗಿರಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು.

ಮರುದಿನವೇ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಜೊತೆ ಸೇರಿ, ಕಳ್ಳರ ಗುಂಪಿನ ನಾಯಕನಿಗೆ ಸವಾಲು ಹಾಕಿ, "ನೀನು ಈ ಊರಿನ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಹಾಲು ಮಾಡಿದೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಈಗ ನೀನು ನಮ್ಮ  ಸತ್ಯದ ಮುಂದೆ ಶರಣಾಗು," ಎಂದೆ. ನಾನು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಖಡ್ಗದ ಬೆಳಕು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅನೇಕ ಗಂಟೆಗಳ ಸಂವಾದ, ಸವಾಲು, ಮತ್ತು ಖಡ್ಗದ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ, ಕಳ್ಳರು ನಮ್ಮ ಗ್ರಾಮವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರು. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಪುನಃ ನವೀಕರಿಸಲಾಯಿತು. ಗೋಭಕ್ಷಕರು ಭಯದಿಂದ ನಡುಗಿ, ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾದರು. ಊರಿನ ಜನರಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಬಲ ಮತ್ತೆ ಮೂಡಿತು.

ಇಂದು, ದೊಡ್ಡ ಹುಣಸೆ ಮರ ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳೇ ಅಲ್ಲ, ಅದು ಈಗ ನಮ್ಮ ಹೋರಾಟದ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ. ಈ ಅವಸಾನ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುವ ಶಕ್ತಿ ಉಳಿಸಿದೆ. ನಾನು ಊರಿನಿಂದ ಹೊರಡುವ ಮುನ್ನ ಮತ್ತೆ ಮರದ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದು ಅಂದಿನಂತೆ ಶಕ್ತಿಯ ಚಿಹ್ನೆಯಾಗಿ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಶಾಂತಿಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸವಣೂರು ಈಗ ಶಾಂತ, ಸಶಕ್ತ, ಮತ್ತು ಹೊಸ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳಿಗೆ ಮನೆಮಾಡಿದೆ. ಈಗ ನಾನು ಎಲ್ಲಿಯೇ ಹೋಗಿ ನೆಲೆಯಾದರೂ, ಈ ಮರದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಉಳಿಸಿರುತ್ತೇನೆ.

 

✍🏻 *Deepalaxmi Bhat*

Mangaluru

ಎರಡು ಪ್ರಪಂಚಗಳ ನಡುವೆ

✍🏻*ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್*, ಮಂಗಳೂರು

 

 *ಎರಡು ಪ್ರಪಂಚಗಳ ನಡುವೆ*

ಸೂರ್ಯನಗರಿ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಪಟ್ಟಣ. ಆ ಪಟ್ಟಣದ ನಾಲ್ಕೂ ದಿಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರಿನ ಕಾಡು ಮತ್ತು ಸರೋವರದ ಪ್ರಶಾಂತ ವಾತಾವರಣ. ಜನರೆಲ್ಲರೂ ಸುಂದರವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಗ್ಗಟ್ಟು, ಸಹಾಯಕ ಮನೋಭಾವ, ಗುರುಹಿರಿಯರ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ ಗೌರವ, ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಆರಾಮಾಗಿ ಯಾರ ಭಯವೂ ಇಲ್ಲದೆ ಓಡಾಡಬಹುದಾದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇದ್ದ ಊರು. ಆದರೂ, ಆ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ  ಜೀವಿತ ಪ್ರಪಂಚದ ಆಚೆಗಿನ ಒಂದು ಹಿರಿದಾದ ರಹಸ್ಯ ನೆಲೆಮಾಡಿತ್ತು. 

ಆ ಪಟ್ಟಣದ ಹೊರವಲಯದಲ್ಲಿ ಮಂಜು ಮತ್ತು ಮಿತಿಮೀರಿ ಬೆಳೆದ ಮರಗಳಿಂದ ಮರೆಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದು ಪ್ರಾಚೀನ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯ ಇತ್ತು. ಅದು ಮಾಮೂಲಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಿಂದ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ಜೀವಿಯ ಮರಣಾನಂತರ ಅದರ ಆತ್ಮವು ತನ್ನ ಪರಲೋಕದ ಪ್ರಯಾಣ ಶುರು ಆಗುವ ಮೊದಲು ಈ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ನಂಬಿಕೆ. ತಮ ತಮ್ಮ ಆತ್ಮಗಳ ತೊಂದರೆಗಳಿಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡಲು ಬಯಸುವ ಮಾನವರು, ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಮುದ್ರದ ಜೀವಿಗಳ ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ ಇದು ಒಂದು ಅಭಯಾರಣ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯವನ್ನು ಪಂಡಿತರ ಹಾಗೂ ಉತ್ತಮೋತ್ತಮ ವೈದ್ಯರ ಆತ್ಮಗಳ ಗುಂಪು ನಡೆಸುತ್ತಿತ್ತು. ೧೨ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ  ಅದೇ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಪಂಡಿತರೆನಿಸಿಕೊಂಡ ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿ ಅನ್ನುವವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಈ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅದ್ಭುತ ವೈದ್ಯರಾಗಿದ್ದ ಅವರು ನಿಗೂಢ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಸಹಾಯಕರಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡುವ ವೈದ್ಯೆಯಾಗಿ ಮೀನಾಕುಮಾರಿ ಮತ್ತು ಭೂಮಿಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡುವ ಭೂಪತಿ ಅವರು ಸೇರಿದ್ದಾರೆ.  

ಆ ಊರಿನ ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಬಾಲಕಿ ಛಾಯ, ಆತ್ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುವ ಅಸಾಧಾರಣ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಹುಡುಗಿ. ಅವಳಿಗೆ ಹಾಗೂ ಆ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಇನ್ನಿತರ ಕೆಲವು ವಿಶೇಷ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಆ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯದ ಅಸ್ತಿತ್ವ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಛಾಯ ಪ್ರತಿದಿನ ಕ್ಲಿನಿಕ್‌ಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು, ಅವಳ ನಗು ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ ಸಂತೋಷವನ್ನು ತರುತ್ತಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅವಳ ಸೌಮ್ಯ ವರ್ತನೆ ಅವರಿಗೆ ಸಾಂತ್ವನ ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು. 

ಆ ದಿನ ಛಾಯಾಳ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಅಮರನಿಗೆ ಮದುವೆ. ಮದುವೆಗೆ ಹೋದ ಛಾಯಾಳಿಗೆ ಅಮರನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿಯಾಗಿ  ಬರುತ್ತಿರುವ ಹುಡುಗಿ ಸ್ನೇಹಾಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಅವಳಿಗೂ ತನ್ನಂತೆ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಶಕ್ತಿ ಇದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುವ ಪ್ರಭಾವಳಿಯನ್ನು ಛಾಯ ಸ್ನೇಹಾಳಲ್ಲಿ ಕಂಡಳು.  ಈ ನವವಿವಾಹಿತೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಛಾಯಾಳ ಜೀವನವು ಆಕರ್ಷಕ ತಿರುವು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು.  
 
ಒಂದು ಬಿಸಿಲಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಛಾಯ ತನ್ನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಸ್ನೇಹ ಸೌಮ್ಯವಾದ ನಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಛಾಯಾಳ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಳು. "ಹಾಯ್ ಮಗೂ! ನಾನು ಸ್ನೇಹಾ. ನಾನು ಈಗಷ್ಟೇ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಅಮರ್ ನ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ." ಅಂತ  ಹೇಳಿದಳು, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರೂ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಛಾಯ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರಿ ಅಂದಳು - "ನಾನು ಛಾಯಾ. ನೀವು ... ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಸ್ಥಳಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೀರಾ?".  ಸ್ನೇಹಾ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತಳಾದಂತೆ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ ಹೌದು ಎಂಬಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು. ಛಾಯಾ ತನ್ನ ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ಆ ಸಂಜೆ, ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಪಾರಿಜಾತದ ಪರಿಮಳದ ಆನಂದವನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಾ, ಅವಳು ಸ್ನೇಹಾಳನ್ನು ಮಂಜಿನ ಮೂಲಕ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದಳು. ವರ್ಣಪಟಲದ ಕಟ್ಟಡವು ನೆರಳುಗಳಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸ್ನೇಹಾ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತಳಾಗಿ ಹೊಳೆಯುವ ಕಂಗಳನ್ನು ಒಂದು ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಮುಚ್ಚದೆ ಸುತ್ತಲೂ ಏನೇನಿದೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಳು. 

ಒಳಗೆ, ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಆತ್ಮಗಳು ಅಲೆದಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಲವಾರು ಆತ್ಮಗಳು ನೋವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೂ ಹಲವು ಆತ್ಮಗಳು ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆದು ಮುಕ್ತಿ ಹೊಂದುವ ಕ್ಷಣಗಣನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ಕಡೆ ಪುಟ್ಟದೊಂದು ಹುಲಿಮರಿಯ ಆತ್ಮ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ನಾವಿಕನೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಸ್ನೇಹಾಳ ಹೃದಯವು ವಿಸ್ಮಯದಿಂದ ಉಬ್ಬಿತು. ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿಗಳು  ಸ್ನೇಹಾಳ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಒಳಗೆ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು. "ನೀವು ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ದಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ" ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು. "ಈ ಸ್ಥಳವು ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೆ." 

ಇದಾದ ಬಳಿಕ ಹವಾಮಾನ ಏರಿಳಿತದ ಪರಿಣಾಮ ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ, ಸ್ನೇಹಾ ಹಾಗೂ ಛಾಯಾ ಪ್ರತಿದಿನ ಭೇಟಿ ನೀಡುತ್ತಾ, ಆತ್ಮಗಳ ಲೋಕದಲ್ಲಿ  ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ  ವೈದ್ಯರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂದು ದಿನ, ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯದ ಹೊಸ ವಿಭಾಗ ಒಂದನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸುವಾಗ, ಈ ಆತ್ಮಗಳ ಲೋಕವನ್ನು ಜೀವಿತರ ಲೋಕದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸುವ ಹರಿಯುವ ನೀರಿನ ಸುರಂಗವನ್ನು ಅವರು ಕಂಡುಹಿಡಿದರು. ಸುರಂಗವು ಅಲೌಕಿಕ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಮಿನುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ನೀರು ಎರಡು ಲೋಕಗಳ ನಡುವಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಈ ನೀರಿನ ಮೂಲವನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದ ಆತ್ಮಗಳು ಇಹಲೋಕದ ನೋವು, ನರಳಾಟಗಳನ್ನು ತೊಡೆದು ಶುದ್ದೀಕರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ದಿನ, ಛಾಯ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಕೆಲವೊಂದು  ದುರ್ಬಲ ಆತ್ಮಗಳು, ಶುದ್ದೀಕರಣಗೊಳ್ಳದೆ, ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹಿಡಿದು ಮೂಳೆ ಮಾಂಸ  ಪಡೆದು ವಿಕಾರ ಜೀವಿಗಳಾಗಿ ಪಟ್ಟಣದ ಕಡೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದ ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ಸುರಂಗಕ್ಕೆ ಧಾವಿಸಿದರು. ಮೀನು, ಪಕ್ಷಿಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಜೀವಿಗಳ ಆತ್ಮಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಆತ್ಮಗಳು ಶುದ್ದೀಕರಣಗೊಳ್ಳದೆ, ಮಾಂಸ ಮತ್ತು ಮೂಳೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಂಡ ವಿಕಾರ ಜೀವಿಗಳು ಕಾಡು ಮತ್ತು ಜೀವಿತರ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹಾರಿದವು. ವೈದ್ಯರು ಭಯಭೀತರಾಗಿ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿದರು. "ಸಮತೋಲನ ಮುರಿಯುತ್ತಿದೆ,"ಎಂದು ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿಗಳು ಹೇಳಿದರು. "ಇದು ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿದರೆ, ಅವ್ಯವಸ್ಥೆ ಜೀವಿತರ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹರಡುತ್ತದೆ." ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಪರವಾಗಿದ್ದ ಆತ್ಮಗಳು ಈಗ ಮೂಳೆ ಮಾಂಸಗಳ ದೇಹ ಪಡೆದು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಾ, ಎರಡೂ ಲೋಕಗಳ ಸಮತೋಲನಕ್ಕೆ ಅಪಾಯವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ಗಾಬರಿಯಿಂದ ನೋಡಿದರು. ವೈದ್ಯರುಗಳ ಸಹಾಯ ಪಡೆದು, ಜೀವಿತರ ಲೋಕವನ್ನು ಕಾಪಾಡುವುದು ಈಗ ಅವರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿತ್ತು.

ವಿನಾಶ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶ ಹೊಂದಿದ ಹಲವಾರು ವಿಕಾರ ಜೀವಿಗಳ ಆಕ್ರಮಣದಿಂದ ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದು ಓಡಿದರು. ಶುದ್ದೀಕರಣಗೊಳ್ಳದೆ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಬಂದ ಆ ಒಂದು ಗೂಳಿಯು ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ಆಕ್ರಮಣದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪದರಲ್ಲೇ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡರು.  ಒಂದು ಸುರಕ್ಷಿತ ಸ್ತಳವನ್ನು ತಲುಪಿದ ಅವರು, ಸಮಸ್ಯೆಯ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು  ಅರಿತುಕೊಂಡರು. ಅವರು ಆ ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯವನ್ನಾಗಲಿ, ಜೀವಿತರ ಜಗತ್ತನ್ನಾಗಲಿ  ಇಂತಹ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡಲು ಅವರ ಮನಸೊಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ದೃಢನಿಶ್ಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅವರು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. 

ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದ ಛಾಯ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಾಳಿಗೆ ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿಗಳು ಈ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಯ  ಕಾರಣವನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿದರು: ಸುರಂಗವನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದ ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದ ರಕ್ಷಾಕವಚವು ವರ್ಷಗಳ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದಿಂದ ದುರ್ಬಲಗೊಂಡಿತ್ತು. ಎರಡೂ ಪ್ರಪಂಚಗಳೊಂದಿಗೆ ಆಳವಾದ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಿರುವ ಯಾರಾದರೂ ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು. "ಆದರೆ ಈ ರಕ್ಷಾಕವಚವನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಅಪಾರ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ" ಎಂದು ಮೀನಾಕುಮಾರಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು. "ನೀರು ನಿಮ್ಮ ಸಾರವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ." ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಈ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾದರು. ವೈದ್ಯರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಸುರಂಗವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರು. ನೀರಿನ ಶಕ್ತಿಯು ಅವರ ಮೂಲಕ ಹಾದುಹೋಯಿತು. ಅವರ ಆಳವಾದ ಭಯಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅತೀವ ಸಂತೋಷಗಳ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ದರ್ಶಿಸಿತು. ಛಾಯಾ ತಾನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿರುವ ಜಗತ್ತನ್ನು ಕಂಡರೆ ಸ್ನೇಹಾ ತನ್ನ ಪತಿ ಅಮರ್ ತನ್ನನ್ನು ಮರೆಯುವುದನ್ನು ದರ್ಶಿಸಿದಳು. ಛಾಯ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಾ ಇಬ್ಬರೂ ಕೈಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ಅವರವರ ದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಎದುರಿಸಿದರು. ನೋವಾದರೂ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಎದುರಿಸಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದರು. ಅವರ ಈ ಸಂಯೋಜಿತ ಶಕ್ತಿಯು ಸುರಂಗದ ಆ ರಕ್ಷಾಕವಚವನ್ನು ಪುನಃಸ್ಥಾಪಿಸಿತು. ಆತ್ಮಗಳು ಮತ್ತೆ ಶುದ್ಧೀಕರಣಗೊಳ್ಳಲು ಶುರುವಾದವು.

ರಕ್ಷಾಕವಚ ಸುಧಾರಿಸಿದಂತೆ, ಆವಾಗಲೇ ಮೂಳೆ ಮಾಂಸ ಪಡೆದ ವಿಕಾರ ಜೀವಿಗಳು ಶಾಂತವಾಗಿ ಆತ್ಮಗಳ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಮರಳಿದವು. ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯ ಮತ್ತೆ ಸ್ಥಿರವಾಯಿತು. ಆ ಲೋಕದ ಹೊಳಪು ಎಂದಿಗಿಂತಲೂ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿತು. ಜೀವಿತರ ಲೋಕವೂ ಅಲ್ಪಕಾಲದ ಭಯಾನಕ ಅನುಭವಗಳಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಶಾಂತವಾಯಿತು. ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿಗಳು ಛಾಯ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಾಳಿಗೆ  ಧನ್ಯವಾದ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯದ "ರಕ್ಷಕರು" ಎಂದು ಕರೆದರು. ಇದಾದ ಬಳಿಕ, ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ತಮ್ಮ ಜೀವಿತರ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಮರಳಿದರು. ಇದಾದ ಮೇಲೆ  ಅವರು ಚಿಕಿತ್ಸಾಲಯಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುವುದನ್ನು ಕಡಿಮೆಗೊಳಿಸಿದರೂ, ಆತ್ಮಲೋಕದ ವೈದ್ಯರು ಮತ್ತು ಆತ್ಮಗಳೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಬಾಂಧವ್ಯವು ಮುರಿಯಲಾಗದ ಅನುಬಂಧವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿತ್ತು. ಛಾಯ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಾ ಈ ಎರಡು ಲೋಕಗಳ ನಡುವಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಜೀವಿತ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಗತ್ಯ ಇರುವಾಗಲೆಲ್ಲ ಆ ಲೋಕಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಸೇವೆಯನ್ನು ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟರು.  ಈ ಎರಡು ಪ್ರಪಂಚಗಳ ನಡುವಿನ ಏರಿಳಿತವು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ರಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುವಂತಹುದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಛಾಯಾ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಾ ಆ ಲೋಕ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ, ಸ್ನೇಹಾಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಪುಟ್ಟದಾದ ಮಗು ಇತ್ತು. ಆ ಮಗುವಿಗೂ ಈ  ಶಕ್ತಿ ಅನುವಂಶಿಕವಾಗಿ ದೊರೆತಿತ್ತು. ಅವರು ಅಲ್ಲಿ ಬಂದಾಗ ಆತ್ಮಗಳೆಲ್ಲವೂ ಅವರನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲು ಮುಂದೆ ಬಂದರು. ಆಗ, ಆ ಮಗುವಿನ ಅಗಲವಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದವು. ಧನ್ವಂತರಿಮಹರ್ಷಿಗಳು ನಗುತ್ತಾ, "ರಕ್ಷಕತ್ವದ ಚಕ್ರವು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿ, "ಜೀವಿತರ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಗಳ ನಡುವಿನ ಸಮತೋಲನವು ತೊಂದರೆಗೊಳಗಾಗದೆ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ" ಎಂಬುದನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿದರು.

✍🏻 *Deepalaxmi Bhat*

Mangaluru

ರಕ್ತಸಂಬಂಧ

✍🏻*ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್*, ಮಂಗಳೂರು

*ರಕ್ತಸಂಬಂಧ*

ಚರಪರನೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಮಳೆಯ ನಾದವನ್ನಾಲಿಸುತ್ತಾ, ನನ್ನ ಇಷ್ಟವಾದ ಆ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟ ಕಾಫಿಯನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಾ, ಇಂದಿನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಒಣಗಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮಡಚಿ ಅಟ್ಟಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಜೊತೆಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನಕ್ಕೆ ಯಾವ ಪದಾರ್ಥ ಮಾಡಲಿ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮೊದಲಿಗೆ ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಕಿರು ಪರಿಚಿಯ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಹರಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿ. ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಊರಿನ ಶಾಲೆಯ ಮುಖ್ಯೋಪಾಧ್ಯಾಯನಾಗಿ 36 ವರ್ಷಗಳ ದೀರ್ಘ ಸೇವೆ ಮಾಡಿ, ಈಗ ನಿವೃತ್ತನಾಗಿ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಆರಾಮವಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದೇನೆ. ಸಮಯ ಹಾಗೂ ಆರೋಗ್ಯ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿದರೆ ಒಂದೊಂದು ಪೌರೋಹಿತ್ಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಏನು ಮಾಡುವುದು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಪೌರೋಹಿತ್ಯದ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಮಾತಲ್ಲವೇ? ಹೇಗೆ ವೈದ್ಯರಿಗೆ ರೋಗಿಗಳ ಕರೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೋ ಹಾಗೆಯೇ ವೈದಿಕರಿಗೆ ದೇವರ ಹಾಗೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ನಡುವೆ ಸೇತುವೆಯಂತೆ ಪೌರೋಹಿತ್ಯ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಕರ್ತವ್ಯ ಎಂಬ ಭಾವನೆ. ನನ್ನ ಧರ್ಮಪತ್ನಿ ಜಲಜ. ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿಯೇ ನನ್ನನ್ನು ವರಿಸಿ, ಮದುವೆಯಾದ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ರಾಮ ಹಾಗೂ ಕೃಷ್ಣ ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ಸುಂದರ ಜಾಣ ಮಗಂದಿರಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ತನ್ನ ಸುಖ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಕಂಡವಳು.

ಇವತ್ತಿಗೆ ನಾವು ಮದುವೆಯ ಬಂಧದಲ್ಲಿ ಬೆಸೆದು ಸರಿಯಾಗಿ 50 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ. ಎಲ್ಲರ ಮನೆಯ ದೋಸೇನೂ ತೂತು ಎಂಬಂತೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮಕ್ಕಳು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅದ್ಧೂರಿಯಾಗಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಮೇಲೆ, ಊರವರ ದೃಷ್ಟಿಯೋ, ನಮ್ಮ ದುರಾದೃಷ್ಟವೋ ತಿಳಿಯದು, ನಮ್ಮನ್ನು ಆಗಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ನೆಲೆಯನ್ನು ತಾವೇ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ರಾಮ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಪರ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕಡೆ ತಲೆಯನ್ನೂ ಹಾಕುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹಾಗೂ ಎರಡು ಮುದ್ದಾದ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹಿಂದುಗಡೆಯಲ್ಲೇ ಮನೆ ಮಾಡಿ ಕೂತಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಮನೆ ಕಡೆ ತಿರುಗಿಯೂ ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾರಬ್ದವೋ, ದೇವರು ಕೊಟ್ಟ ಶಿಕ್ಷೆಯೋ ತಿಳಿಯದು. ಏನೋ ದಿನ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೋದರೆ ಸಾಕು ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮನಸ್ಥಿತಿ. ಇನ್ನು ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಸ್ಥರೋ, ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಪೂಜೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಬಂದು ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾವು ಬದುಕಿದ್ದೆವೋ, ಸತ್ತಿದ್ದೇವೋ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಸಹ ಕೇಳುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಇದಿಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಪರಿಚಯ.

ಹೀಗೆ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಕೂತಿರಬೇಕಾದರೆ, ಜಲಜಳಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬೆವರಲು ಶುರುವಾಗಿ, ಬಲ ಇಲ್ಲದಂತಾಯಿತು. ನನಗೋ ಕೈಕಾಲು ನಡುಗಲು ಶುರು ಆಯಿತು. "ಜಲಜ, ಜಲಜಾ.. ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ?? ನೀರು ಕುಡಿ ತೆಗೆದುಕೋ..." ಅಂತ ನೀರನ್ನು ಅವಳ ಬಾಯಿಗೆ ತಂದೆ.... ದೇವರ ದಯೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ, ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಗಣೇಶನ ಮಗಳು ರಾಧಾ ಹಾಗೂ ಅಳಿಯ ವಾಸು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ವಾಸು ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ವೈದ್ಯನಾದ ಕಾರಣ ಜಲಜಾಳ ಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡ ಕೂಡಲೇ ತುರ್ತು ಸ್ಥಿತಿಯ ಅರಿವಾಗಿ ಕೂಡಲೇ ಆಂಬುಲೆನ್ಸ್ ಗೆ ಕರೆ ನೀಡಿದ. ನನಗೆ ಎದೆ ಝಲ್ ಎನ್ನಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಜಲಜಾಳಿಗೆ ಹೃದಯಾಘಾತದ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಂಡು ಬಂದಿತ್ತು. ಕೂಡಲೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ದಾಖಲು ಮಾಡಿ, ಆಂಜಿಯೋಪ್ಲಾಸ್ಟಿ ಸರ್ಜರಿ ಮಾಡಿದ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಜಲಜ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಉಳಿದಳು. ಹೀಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾದರೆ, ಮಗಂದಿರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಜಲಜಾಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ವಾಸು ಹೇಳಿದ. ಆದರೆ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ದೊರೆಯಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಎಷ್ಟು ಬೇಸರವಾಯಿತೆಂದರೆ, ಯಾಕಾದರೂ ಇಂಥ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದರೋ ಎಂದು ಮರುಗುವಂತಾಯಿತು.

ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಯಿತು. ಈಗ ಜಲಜಾಳಿಗೆ ಜಾಸ್ತಿ ಸುಸ್ತು ಬರಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಆಗದ ಕಾರಣ ನಾನೇ ಅಡುಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಜಲಜ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹೊರಾಂಗಣದ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನಿಸರ್ಗದ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ರಜೆಯ ದಿನಗಳು. ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಆಟವಾಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧ ಹೇಗೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ ನೋಡಿ. ಇಂದಿನವರೆಗೆ ಆ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಜಲಜಾಳನ್ನು ಕಂಡು ನಗು ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದವು. ಜಲಜಾಳಿಗೋ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡು ತುಂಬ ಖುಷಿಯಾಗಿ, ಬರಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪುಗೆ ಕೊಟ್ಟಳು. "ಏನಪ್ಪಾ ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಹೆಸರು" ಅಂದಳು. ಮುದ್ದಾಗಿ ತಮ್ಮ ಹೆಸರು ಆಧ್ಯ ಅರ್ಪಣ್ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು. ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾಗಿ ಮಾತಾಡಿಸಿದ್ರು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾವು ಅವರ ಸ್ವಂತ ಅಜ್ಜಿ ತಾತ ಅಂತ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾವೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.

ಹೀಗೆ, ದಿನ ದಿನ ಆ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು, ಏನಾದರೂ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ವಿಚಾರ ಕೃಷ್ಣ ಹಾಗೂ ಅವನ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ. ಒಂದು ದಿನ ಆ ಮಕ್ಕಳು ಹಠ ಹಿಡಿದು ಕೃಷ್ಣ ಹಾಗೂ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಆರಾಧ್ಯಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ಅವರು ಬಂದಿದ್ದು ನೋಡಿ ನನ್ನ ಜಲಜಾಳ ಕಣ್ಣು ಮುಖ ತಾವರೆಯಂತೆ ಅರಳಿತು ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ನನ್ನ ಅಸಹನೆ ಮರೆಯಾಗಿ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಮಾತನಾಡಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ನನ್ನ ಕರುಳ ಕುಡಿಯಲ್ಲವೇ. ಅಂದು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕೃಷ್ಣ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆ ಬಂದವನು ಎಲ್ಲ ದ್ವೇಷವನ್ನೂ ಮರೆತು, ಒಂದಾಗುವ ಮಾತನ್ನಾಡಿದರು. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಸ್ವಂತ ಮಕ್ಕಳಾಗುವಾಗ, ಹೆತ್ತವರ ನೋವು ಏನೆಂಬುದು ಅರ್ಥವಾಗುವ ಹಾಗೆ, ಇವರೂ ಬದಲಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ತೋರಿಸಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು.

ರಾಮ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ಪುನಃಮಿಲನ, ಮತ್ತು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ನಗು ಮುಖಗಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹಬ್ಬದ ವಾತಾವರಣ ಸೃಷ್ಟಿಸಿತು. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಈಗ ಚಿಗುರಿದ ಗಿಡದಂತೆನಗಲು ತೊಡಗಿತು. ಒಂದು ಸುಂದರ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ, ನಾವು ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಚಹಾ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದುದು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂತು. ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಆಟವಾಡುತ್ತಾ, "ಅಜ್ಜಾ, ಇದು ನಮ್ಮ ಮನೆ ಅಲ್ವಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಜಲಜಾ ತಕ್ಷಣವೇ, "ಹೌದು ಮಗುವೇ, ನಮ್ಮ ಮನೆ — ನೀವು ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಬಂಗಾರ ಮನೆ," ಎಂದಳು.

ಅಂದು ಸಂಜೆ, ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರವೇ ಇದ್ದ ಹಸಿರಿನ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ನಾವು ತಣ್ಣನೆ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತ ಇದ್ದಾಗ ಜಲಜಾ ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು, "ರೀ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ದುಃಖ ಇದ್ದರೂ, ಇಂದು ನಮ್ಮ ಬಾಳು ಸಂತೋಷದಿಂದ ತುಂಬಿದ ಕನ್ನಡಿ ಹಾಗಾಗಿದೆ" ಎಂದಳು. ನಾನು ನಗುತ್ತಾ, "ಜಲಜಾ, ಈ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಕ್ಷಣಗಳ ಮೌಲ್ಯ ನಾವು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಾಳಿದ್ದೇವೆ. ಬದುಕು ನಿಂತು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಹೊಸ ವಸಂತದ ಪಾರಿವಾಳಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪುನಃ ಹಾರಾಟವನ್ನು ತರುತ್ತವೆ," ಎಂದೆ.

ಆ ದಿನದ ರಾತ್ರಿ, ಮನೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹಾಸ್ಯದ ಮಾತುಗಳು, ನಗುವಿನ ಧ್ವನಿ ತುಂಬಿತ್ತು. ಮಕ್ಕಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲೂ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣನ ಹೆಂಡತಿ ಆರಾಧ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಮನ ಹೆಂಡತಿ ನಿವೇದಿತಾ ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಜಲಜಾಳ ಜೊತೆ ಪಟ್ಟಾಂಗ ಹೊಡೆಯುತ್ತ ಅಡುಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಧ್ಯ ಮತ್ತು ಅರ್ಪಣ್ ಅಂದಿನ ಛದ್ಮವೇಷ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗೆದ್ದ ಅನುಭವವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನಕ್ಕು ಆನಂದಿಸಿದೆವು.

ಜೀವನ ಈಗ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಈಗ ಕೇವಲ ಕಲ್ಲು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದು ಪ್ರೀತಿ, ಭರವಸೆ, ಹಾಗೂ ಮತ್ತೆ ಒಂದಾದ ಸಂತೋಷದಿಂದ ತುಂಬಿದ ಸಜೀವ ಗೃಹವಾಗಿದೆ.

ಜಲಜಾ ನನ್ನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ, "ಜೀವನ ಅಂತ್ಯವಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾವು ಏನಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಸಂತುಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ನನ್ನ ಜೀವನ ಮುತ್ತೈದೆ ಸಾವಿನ ಭಾಗ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿದರೂ ಸಂತೂಷಟವಾಗಿ ದೇವರ ಪಾದ ಸೇರುತ್ತೇನೆ." ಎಂದಳು. ನಾನು ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿ ದೇವರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಾ, "ಹೌದು, ಈ ಸಂಬಂಧಗಳ ಬೆಸುಗೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಪುನಃ ತೋರಿಸಿತು. ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪುನಃ ಚೈತನ್ಯ ನೀಡಿತು." ಎಂದೆ.

ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂಗಾರದ ಬೆಳಕನ್ನು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಾ, ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಇಂಪನ್ನು ನೀಡಲು ಶುರುವಾಗಿದ್ದಂತೆ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಒಬ್ಬರು ಒಬ್ಬರನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಪುನಃ ಅರಿತುಕೊಂಡಿತು. ರಕ್ತಸಂಬಂಧ ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ಮುಖ್ಯವಾದ ಸಂಬಂಧವೇ ಅಲ್ಲವೇ??

✍🏻 *Deepalaxmi Bhat*

Mangaluru

ಸ್ಮರಣೆಯ ಸಡಿಲ ಸ್ಪಂದನೆ

ನಿನ್ನ ಹೆಸರ ನೆನೆದ ಆ ಕ್ಷಣ

ನನ್ನ ಉಸಿರ ಲಯದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲಣ

ನಿನ್ನ ನೋಡಬಯಸಿದೆ ಈ ಮನ 

ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣ ಎಣಿಸಿದೆ ಈ ದಿನ 

 

ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತರೆ ಏನೋ ಬಯಕೆ 

ಕೆಲಸದಿ ಮನಸಿರೆ  ಏನೋ ಹರಕೆ 

ಕಾತರ ಮನದಲಿ ನಿನ್ನ ಸನಿಹಕೆ 

ಆಸೆ ಪಡುತಿದೆ ಪ್ರೀತಿ ಸ್ನೇಹಕೆ. 

ಹೃದಯದ ನಿದ್ರೆಗೂ ನಿನ್ನ ರೂಪವೋ
ಕಣ್ಣು ತೆರೆದರೆ ಹೊಂಗಿರಣದ ರೂಪವೋ
ಮೌನದ ನಡುವೆ ನಿನ್ನ ಸವಿನುಡಿಗಳೋ
ಮನದ ಮರಳಿನಲಿ ನಿನ್ನ ಪಾದಚಿಹ್ನೆಗಳೋ...

ನಗೆಯಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ನಿಶಬ್ದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ
ನಿನ್ನ ನೆನೆಪೊಂದೇ ಈ ಮನದಾಶ್ವಾಸನೆ
ಅಂತರಾಳದ ತಾಣದಿ ಮೆಟ್ಟಿದ ನಿನ್ನ ಕನಸು
ಕಣ್ಣು ತೆರೆಯುವಾಗ ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗಿರೆ ಮನಸು...

ಅಡಗಿರುವ ಚಿತ್ತದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಚಿತ್ರವೊಂದು
ರೇಖೆಯಾಗಿಹ ಭಾವದ ವೃತ್ತವೊಂದು
ಹಲವು ಪದಗಳಿಲ್ಲದ ಭಾವವೊಂದು
ಆ ಭಾವನೆಯ ನುಡಿಯಲಿ ನೀನು ಮುಂದು…

ಮುಂದೇನು ಹೇಳಲಿ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಮನವು
ನಿನ್ನ ನೆನೆಪಲ್ಲಿ ಯಾತ್ರೆ ನನ್ನೀ ಜೀವನವು
ಕನಸಿನಲಿ ಬಂದ ನಿನ್ನ ಸನಿಹದ ಭಾವ 
ಬದಲಿಸಿದೆ ನೀ ನನ್ನ ಹೃದಯದ ತಾಳವ...

ಬೀದಿಯ ಪಥದಲಿ ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಜಾಡು  
ಹಸಿರು ಇಳೆಯಲಿ ಆಸೆಗಳ ಮೊಳಕೆಯ ಹಾಡು  
ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನ ಸನಿಹದಲಿ
ಮನದ ಸಾಗರವೇ ತಲುಪಲಿ ನೆನಪಿನಂಗಳದಲಿ...

ಎದೆಯ ಹಾಳೆಯಲಿ ಅರಳಿದ ನಿನ್ನ ಚಿತ್ರವೊಂದು  
ಮರೆತುಹೋಗದ ನೆನಪಾಗಲಿ ಪ್ರತಿದಿನದಂದು  
ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಉಸಿರಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಒಲವು ನಲಿದಿದೆ
ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ನೀ ಚಿರವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲೇ ನೆಲೆಸಿದೆ…

 

✍🏻 ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್ 

ಪುಟ್ಟ ಕಥೆಗಳು

೧. 

ಹೊರಗಡೆ ಜೋರಾದ ಬಿರುಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿದೆ. ಆ ಹಳೆಯ ಮನೆಯೊಳಗೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ. ಚಳಿ ತಡೆಯಲು ಬೆಂಕಿಯ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತಾಗ, ಹಳೆಯ ದ್ವೇಷಗಳನ್ನು ಮರೆತು, ಹೊಸತಾದ ಗೆಳೆತನ ಅರಳಿದಂತೆ, ಮೌನ ಮುರಿಯುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ನಗುವಿನ ಶಬ್ದ ಆ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತದೆ. 

 

೨. 

ಒಬ್ಬ ಸ್ವಾರ್ಥಿ ರಾಜ ಸಂಪತ್ತಿನ ಭಂಡಾರವನ್ನೇ ಹೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಪ್ರಜೆಗಳ ಅಗತ್ಯತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಹರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ಅವನ ಸಂಪತ್ತಿನ ನಾಶವಾಯಿತು. ಆಗ ಅವನಿಗೆ ದಯಾಳುತನದ ಮಹತ್ವ ಅರಿಯಿತು. ಅಂದಿನಿಂದ ದಾನ ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಮರುಪಡೆದ. 

 

ಜೀವನವೆಂಬ ಉದ್ಯಾನವನ

ನಿಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ವಿಶಾಲವಾದ, ಸುಂದರವಾದ ಉದ್ಯಾನವೆಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ನೀವು ಹೊಂದಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಗುರಿಯೂ  ನೀವು ಬೆಳೆಸಲು ಬಯಸುವ ಅನನ್ಯ ಹಾಗೂ ರೋಮಾಂಚಕವಾದ  ಹೂವಿನ ಗಿಡವಾಗಿದೆ. . ಕೆಲವು ಹೂವುಗಳು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತವೆ, ಮತ್ತೆ ಉಳಿದ ಹೂವುಗಳು ವೃತ್ತಿಜೀವನದ ಮೈಲಿಗಲ್ಲುಗಳು, ಸಂಬಂಧಗಳು ಅಥವಾ ಹವ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುತ್ತವೆ. ಈಗ, ಈ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸಲು ಹಣವು ನೀರು ಎಂದು ಊಹಿಸಿ.

ನೀವು ಕೇಳಬಹುದು, ಹೂವುಗಳ ಅದ್ಭುತ ಶ್ರೇಣಿಯನ್ನು ಹೊಂದುವುದು  - ಅಂದರೆ ನಿಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು ಮುಖ್ಯವೋ? ಅಥವಾ ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ನೀರಿನ ಪೂರೈಕೆ - ಅಂದರೆ ಮಿತಿ ಇಲ್ಲದ ಹಣವನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯವೋ?. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ ನಿಮಗೇನನ್ನಿಸುತ್ತದೆ?

ನೀವು ನೀರನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದರ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ಗಮನಹರಿಸಿದರೆ, ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿರುವ ಜಲಾಶಯದೊಂದಿಗೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳಬಹುದು ಆದರೆ ಉದ್ಯಾನವನ ಖಾಲಿ ಆಗಿರಬಹುದು. ಆಗ ಹೂಗಳೇ ಇಲ್ಲದ  ಉದ್ಯಾನವನ ಹೊಂದಿದರೆ ಏನು ಚೆನ್ನ? ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿ, ನೀರನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದೆ ನಿಮ್ಮ ಹೂವುಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ನೀವು ಗಮನಹರಿಸಿದರೆ, ಅರಳುವ ಮೊದಲೇ ಆ ಹೂಗಳು ಒಣಗಬಹುದು. ಉದ್ಯಾನವನದಲ್ಲಿ ಒಣಗಿರುವ ಹೂಗಳು ಏನು ಚೆನ್ನ?

ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಜೀವನದ್ದಲ್ಲಿ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಸೌಂದರ್ಯ ಅಡಗಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಉದ್ಯಾನವನ್ನು ಅಂದರೆ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸಲು ಮತ್ತು ಬೆಳೆಸಲು ಆ ನೀರು ಅಂದರೆ ಹಣವನ್ನು ಸಂಪನ್ಮೂಲವಾಗಿ ಬಳಸಿ. ಯಾವ ಹೂವುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವುಗಳಿಗೆ ಎಷ್ಟು ನೀರು ಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮ ಗುರಿಗಳಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ನಿಮ್ಮ ಉದ್ಯಾನವನವು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದುತ್ತದೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಾಧನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ ಶ್ರೀಮಂತ ಮತ್ತು ಪೂರೈಸುವ ಜೀವನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ತಡೆಯಲು ಖಂಡಿತ ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಮಾತು. 

ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ, ಒಂದರ ಬದಲಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ಆರಿಸಲು ಇದು ಆಯ್ಕೆಯ ಮಾತಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು ನಿಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಮತ್ತು ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಹಣವನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು ಆ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸಲು ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ನಿಮಗೆ ಅಪೂರ್ಣ ಅನಿಸಬಹುದು. ನಿಮ್ಮ ಉದ್ಯಾನವನ್ನು ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ಪರಿಶ್ರಮದಿಂದ ಪೋಷಿಸಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿರತೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ಸಾಧನವಾಗಿ ಹಣವು ಹೇಗೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತು ನೀರಿನ ಸರಿಯಾದ ಸಮತೋಲನದೊಂದಿಗೆ ಸುಸಜ್ಜಿತವಾದ ಉದ್ಯಾನವನವು ಸುಂದರ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥನೀಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಾಮರಸ್ಯದ ವಿಧಾನವು ನಿಮಗೆ ಎರಡೂ ಪ್ರಪಂಚಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದದ್ದನ್ನು ಆನಂದಿಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ, ಇದು ಪೂರೈಸುವ ಮತ್ತು ಸುರಕ್ಷಿತವಾದ ಜೀವನವನ್ನು ರಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು ಸುಂದರವಾದ ಉದ್ಯಾನವನವನ್ನು ನಿಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ.

- ದೀಪಲಕ್ಷ್ಮಿ ಭಟ್ , ಮಂಗಳೂರು